Badylarka (Micromys minutus Pall.)

Kategorie: Gatunki szkodników, Gryzonie, Szkodniki magazynowe zbóż, Szkodniki zbóż - gryzonie

Wygląd

Znacznie mniejsza od myszy domowej, uszy krótkie z klapką zamykającą otwór uszny, ogon zwykle długości ciała. Zabarwienie u zwierząt pochodzących nawet z tej samej okolicy nie jest jednolite. Najczęściej wierzch ciała jest szarorudawy, pyszczek i boki ciała rude, nasada ogona rdzawa. Spód ciała biały, rzadziej kremowobiały, przy czym włosy są bądź w całości białe, bądź mają ciemną nasadę. Futerko zimowe oraz futerko osobników młodych jest ciemniejsze aż do barwy szarobrunatnej. Długość ciała 55—74 mm, ogona 53—73 mm, stopy tylnej 13—15 mm długość kondylobazalna czaszki 16,5—19 mm.

Występowanie

Badylarka występuje na terenach od zachodniej Europy po Chiny i Japonię na wschodzie na północ sięga po Finlandię, północny Ural i okolicę Jakucka na południu granica jej występowania nie dosięga Krymu, Kaukazu i środkowej Azji. W Polsce występuje w całym kraju, liczniej na północy i zachodzie. Badylarka zamieszkuje przede wszystkim łąki, bagna, doliny rzek, brzegi jezior oraz pola uprawne przylegające do łąk i zbiorników wodnych.

Tryb życia badylarki

W warunkach naturalnych ruchliwość jej zależy od pogody. W dni słotne i zimne rzadko opuszcza gniazdo, które buduje zwykle w najbliższym sąsiedztwie pokarmu. Zimę spędza na miedzach, w rowach, na odłogach bądź w gniazdach umieszczonych na powierzchni ziemi, bądź w norach. Jesienią dużo zwierząt wraz ze snopami dostaje się do stodół i stert. Na jesieni i w zimie pokarmem badylarki są nasiona roślin oleistych, zbóż, chwastów i drzew. Na wiosnę żywi się pokarmem zielonym, latem poważną część jej pokarmu stanowią owady. Gniazdo umieszcza badylarka albo na ziemi pod osłoną traw, albo zawiesza je wśród zbóż, chwastów lub trzciny; często zajmuje gniazda ptaków śpiewających. Gniazda, w których badylarka rodzi młode, mają grube ścianki i wewnątrz są wyścielone trawami i puchem roślinnym, od zewnątrz splecione są z szerokich liści traw. Prócz gniazd lęgowych spotyka się często małe gniazda „letniskowe”, zbudowane niedbale

Rozmnażanie badylarki

Badylarka wydaje potomstwo od połowy kwietnia do października. W tym czasie samica rodzi 2—4 razy po 6 młodych, które po 15 dniach opuszczają gniazdo dojrzewają płciowo po upływie 6 tygodni.

Szkodliwość badylarki

W okolicach, gdzie badylarka jest nieliczna, szkody są małe natomiast tam, gdzie pojawia się w wielkiej ilości, przybierają one groźne rozmiary. Najsilniej niszczy badylarka owies, pszenicę, jęczmień, proso oraz uprawy aklimatyzowanego obecnie w Polsce ryżu. Największe zniszczenia przypadają na okres żniw i pożniwny, gdy badylarka skupia się w mendlach i stertach, gdzie przebywa przede wszystkim w górnych warstwach snopów.